Ik heb de aparte uitgave van de bundel 'Oude mensen' die Carmiggelt in 1963 uitbracht. Mijn in de kringloop gekochte exemplaar is een vijfde druk uit 1968. De titel 'oude mensen' doet vermoeden dat het verhalen zijn over oude mensen.
Om tot deze categorie te horen moet je tegenwoordig toch wel minstens 75 jaar oud zijn. Ik ben dus nog maar een beginneling in deze doelgroep. Maar Carmiggelt heeft het toch over iets anders, namelijk over mensen die niet jong meer zijn, die de mogelijke illusies van hun jeugdjaren zijn kwijtgeraakt en dat zijn dan vaak mensen van rond de vijftig of zestig. Kinderen de deur uit, vergrijsd in hun werk, soms een tikje somber en melancholiek. Carmiggelt zet mensen in het licht, die je anders wellicht over het hoofd ziet. Aardig vind ik bij Carmiggelt altijd de literaire columns, zoals die over de dichter Adriaan Roland Holst die in Bergen (NH) woonde en met wie hij bevriend was. Ook leuk om te lezen is een toespraak die Carmiggelt hield voor de toneelspeler Guus Oster, waarin jij uitlegt dat hij zelf geen toneelcriticus meer is ( wat hij jaren was geweest). Carmiggelt specialiseerde zich in zijn kronkels, als chroniqueur van het alledaagse leven dat hij registreerde en portretteerde. En dat gaat nooit vervelen.