In 1995 debuteerde Manon Uphoff met deze verhalenbundel. De bundel bestaat uit tien verhalen. De eerste vijf verhalen gaan over het grote gezin waarin Manon opgroeide en over de Utrechtse wijk Lombok, een echte volkswijk. Ze zijn dus min of meer autobiografisch, al speelt ze wel met variaties en gezichtshoeken waarmee ze met haar thema omgaat. Indrukwekkend vind ik het verhaal ‘Palingen en preken’ over de godsdienstwaan van de broer van de ik-figuur. De andere vijf verhalen zijn op het oog minder autobiografisch, vol fantasie, met buitenissige personages, zoals een oude man die opgewonden raakt van een Italiaanse zangeres en haar kwijlend aanbidt. Het slotverhaal ‘poep’ , een confrontatie tussen een rijke dame en een arme sloeber, maakt je als lezer bijna fysiek onpasselijk. Manon Uphoff schrijft fantasierijk en beeldend, met vaak aansprekende metaforen. Ik herken de stad Utrecht in haar werk. Als ze het heeft over het plein onder de
Toren, kan dat alleen maar het Domplein in Utrecht zijn, toevallig een van mijn favoriete pleinen. In het verhaal ‘De dwerg’ stapt een kleine man op het Domplein op de bus waarin de ik-figuur zit, Een debuut dat smaakte naar meer. Een belofte die de schrijfster inmiddels heef ingelost.

zie ook: https://www.goodreads.com/book/show/1696436.Begeerte