18 september 2017

Suzanne voelt zich onrustig, gespannen. Ze zit al uren achter de pc, maar eigenlijk komt ze tot niks. Wat oude mailtjes wissen, een paar nieuwsbrieven openen, dat is het wel zo’n beetje. Ze wil iets anders, zelf iets maken. Weg met het rondcirkelen door een landschap vol futiele gedachten.
Ze weet het wel. Je moet daarvoor het juiste humeur hebben, in een cadans komen. Ze noemt dat haar schrijfluimen. Dan komen de woorden en de beelden naar haar toegerold en gaat ze zich senang voelen.
Voor haar geen pillen of pepmiddelen, geen gang naar psychologen of psychiaters, neen gewoon je door de woordengolf laten overspoelen. Dat is haar honderdtwintigwoordentherapie. Die biedt haar een prima dosis, maar ze wil nu meer.