Dit is de laatste roman die Marga Minco schreef, zo’n 50 jaar na de oorlog, zoals altijd het thema van haar werk. Het is een kleine roman die toch ingewikkeld in elkaar zit. Ik heb niet geprobeerd de puzzels die zij legt allemaal te ontrafelen, maar het boek in enkele uren te lezen. Het is zeker het herlezen waard. Het helpt wel dat ik het levensverhaal van Marga Minco een beetje ken. Haar onderduik, de dood van haar oudere zus en haar ouders.
De ikfiguur bezoekt het Wedemerplein in de Amsterdamse Rivierenbuurt. Daarin herkennen we het Merwedeplein. Ze gaat op zoek naar de familie Stelerius. Hierin herkennen we het woord ‘stelen’, omdat deze familie de spullen van de oudere zus die werd vergast in bewaring had genomen en na de oorlog niet zomaar terug wilde geven. In de roman spelen beelden en foto’s een belangrijke rol. Je ziet het verleden door de ogen van nu. De ikfiguur bezoekt Eva, de zus van de echtgenoot van haar eigen oudere zus, in Californië en krijgt daar foto’s van vroeger te zien. Ze had uit Nederland een blauwe schaal meegenomen, uit de nalatenschap van haar familie. Eva breekt deze schaal, ze is al een zeer breekbare vrouw. De vele flashbacks, de werkelijkheden die door elkaar lopen, maken het lastig om het verhaal goed te bevatten. Wat wel blijft hangen, is dat het trauma van het verlies van je directe familie nooit overgaat en dat je als slachtoffer daarvan nog vaak te maken krijgt met onbegrip, met kortsluiting. In de menselijke psyche bestaan heden en verleden naast elkaar.
De laatste zin, over de deksel van de schaal:
Het stond er nog net zo onaangeroerd, leek het. Maar toen ik dichterbij kwam zag ik dat het deksel een slag gedraaid was. De blauwe vogel met de gestrekte hals en de opgeheven snavel keek nu in de richting van het raam, of hij eindelijk kon wegvliegen.

Ze vloog met de Bluebird. Aan dit soort details herken je het weefsel waarin je bij Minco terecht komt. Ze is inmiddels de oudste nog levende auteur die Nederland ooit heeft gekend