Max Dendermonde schreef het boekenweekgeschenk in 1968. In die tijd niet een boekje van 95 bladzijden maar een boek van 158 bladzijden, in een kleine letter gedrukt. Met fraaie tekeningen van Peter Vos. Ik vind het helaas geen geslaagde roman, ook al is de schrijfstijl onderhoudend.
De hoofdpersoon is Eric Auer, een bejaarde zanger met een handicap, die een manuscript heeft nagelaten dat de schrijver Max Dendermonde bewerkt en van commentaar voorziet. Auer leek op keizer Wilhelm 2, de laatste Duitse keizer, die van 1918 tot aan zijn dood in 1941 in Nederland in ballingschap leefde, in een kasteel bij Doorn. Ondertussen bouwde Hitler aan zijn eigen imperium en was er in Duitsland geen plek meer voor de oude keizer. Op zich genoeg stof voor een roman, maar Dendermonde gebruikt wel wat historische feiten, maar schrijft vooral over Eric Auer, een vermeende keizer die ook een opname heeft gehad in een psychiatrische inrichting, huis Voorburg bij Den Bosch. Dendermonde haalt er ook internationale intriges bij, maar dat blijven losse flodders. Uiteindelijk erkent hij ook wel dat je als schrijver alles mag doen wat je verbeelding je ingeeft. Maar er op los fantaseren leidt niet per definitie tot een geloofwaardig boek. Ik wil daarmee niet zeggen dat het onleesbaar is, maar het is geen historische roman over een keizer die wel had van een DonQuiote en ook geen roman over een fabulerende oude man, het hangt er tussen in, is dus vlees noch vis.