Josevanrosmalen.nl

Verhaal: lekker niks doen...

 

Het is vandaag woensdag bedenkt Trude op het terras bij het zwembad. Woensdag 16 augustus 2012 om precies te zijn. Tijdens de vakantie glijden de dagen meer in elkaar over dan thuis. Leven zonder agenda doen we eigenlijk maar een paar weken per jaar. Bart en Trude hebben het allebei druk, hij als medewerker bij de Utrechtse universiteit, zij als zelfstandig gevestigd psychotherapeute. Die praktijk is ze nu drie jaar geleden aan huis begonnen of eigenlijk naast haar huis, in een verbouwde garage in Bunnik. Met Bart en de kinderen Thijs en Sanne is ze nu  twee weken op een camping in Rolle aan het Meer van Geneve in Zwitserland.  Zaterdag kwamen ze hier aan, twee dagen na haar verjaardag. Thijs en Sanne kunnen zich hier prima vermaken, kinderen van acht en zes willen vooral spelen en af en toe met papa en mama op pad.  Trude en Bart liggen op ligstoelen op het grasveldje bij het zwembad. Bart leest een boek. Trude kijkt naar de bergen in de verte en naar de hoge duiktoren van 10 meter, waar stoere atletisch gebouwde jongens met bravoure van afspringen. Italiaanse jongens zo te zien en te horen, van een jaar of zestien, zeventien. Trude betrapt zich op een lichte wellust als ze die zongebrande jonge adonissen in hun strakke broekjes ziet staan, hoog in de lucht. Foei Trude, ik zou bijna hun moeder kunnen zijn met mijn zesendertig jaar, maar ja het zijn mijn ogen maar die ik de kost geef. En ‘voor het echie’ doe ik het alleen met Bart. Misschien vanavond wel, sinds de donderdagavond van haar verjaardag  vorige week was het er gewoon niet van gekomen. 

Voor haar verjaardag had Bart haar een I-pad en het boek ‘vijftig tinten grijs’ gegeven, ‘Daar kun je nog wat van leren!’, zei hij lachend.  Die nacht, toen het bezoek weg was en de vaatwasmachine nog draaide, zei hij ineens ‘ik wil je nemen’. Zo plat en direct drukte hij zich anders nooit uit, maar Trude vond het nu juist prettig dat hij zo deed, er op geen enkele manier gras over wilde laten groeien. Hier, in onze tent is het wat lastiger om lawaai te maken, maar als de kinderen eenmaal vast in slaap zijn, neem ik vanavond het initiatief, nam zij zich voor. Die Italiaanse jongens hadden hun uitwerking niet gemist.  Ze zag op deze warme middag drie letters voor zich, S, E, X.  Bart kijkt op uit zijn boek. ‘Lig je te dromen, lieverd? Ik heb het idee dat je het werk nu achter je hebt gelaten.’ ‘Dat moet je vooral zeggen Bart, dan denk ik er juist aan. Je kent toch dat psychologisch experiment, waarbij je mensen vraagt om niet aan lucifers te denken. Juist dan ga je aan luciferdoosjes en lucifers denken en zie je de Zweedse tekst säkerhets tändstickor weer voor je. Ik dacht vroeger dan trouwens aan tandenstokers.

‘Maar even serieus, natuurlijk denk ik ook aan mijn werk. Ik heb niet te klagen over het aantal cliënten en ik vind dat ik wel wat voor mensen beteken. Wat ik lastig vind is dat je veel zielenroerselen van mensen hoort. Vaak komen mensen bij de psycholoog omdat de problemen in hun dagelijks leven niet oplosbaar zijn. Als iemand door een partner of door collega’s getreiterd wordt, ben je als psycholoog niet in staat om met die anderen te praten. Dat is natuurlijk je rol ook niet, je moet iemand helpen met zijn of haar worsteling.  Maar soms hoor je dingen waarvan je denkt, hoe kunnen mensen zo zijn.  Het kan pas echt confronterend worden als je de identiteit van mensen uit de omgeving van een cliënt herkent. Je moet dan je grenzen bepalen, kan en wil ik hier helpen.’

‘Ik kan niet al te concreet worden, ik heb tenslotte mijn beroepsgeheim, zelfs voor mijn echtgenoot en bedgenoot.’ Dat bedgenoot noemde ze bewust, ter voorbereiding van haar plannen later die avond.  Ze wist dat kleine signalen voldoende waren om ook hem in de stemming te brengen.

De kinderen kwamen langs en samen aten ze een likijsje. Daarna ging Bart verder met zijn boek.  Trude dacht aan het gesprek van net. Ze had natuurlijk veel mensen meegemaakt. Ze dacht vooral aan Sjoerd, die jongeman van tweeëntwintig met zijn gewelddadige fantasieën. Hij was ruim een half jaar bij haar in therapie geweest, maar enige maanden geleden was de behandeling afgesloten.

Sjoerd had op het atheneum in Zeist gezeten en studeerde nu bestuurskunde. Naar eigen zeggen was hij een paar keer met de hakken over de sloot overgegaan en had hij de vijfde klas moeten doubleren. Vooral met de talen had hij moeite.  De lerares Engels, mevrouw Verschoof bood aan om hem bijles te geven.  Daaraan waren geen kosten verbonden. Hij mocht bij haar thuis langskomen. Sjoerd voelde zich gevlijd door dit aanbod en had er niks over aan zijn ouders verteld. ‘Achteraf denk ik dat ik me meteen al erotisch tot haar aangetrokken voelde en iets had van je weet maar nooit. Maar ik was zeventien toen en ik zou nooit het initiatief hebben durven nemen.’

‘Mevrouw Verschoof was achttien jaar ouder dan ik, getrouwd en moeder van drie kinderen. Het ging dus echt om het Engels en niet om iets anders.’ Ik moest mijn uitspraak verbeteren en ik moest me realiseren dat in het Engels de woordvolgorde vaak anders is dan in het Nederlands.’ Ze deed voor hoe ik woorden moest uitspreken en gaf me zinnetjes op die ik in het Engels moest vertalen. Na een paar keer bijles zei ze dat we nu in het Engels gingen converseren. ‘Doe maar of je in een boekwinkel komt en een krant wil kopen’. En toen, ‘doe maar of je met een meisje nader wil kennismaken, bijvoorbeeld haar wil vragen om iets leuks met je te doen.’ Ik zei toen, ‘I like to know you better’, ze zei toen tegen mij, ‘oh dear boy’. Ik herinner me dat ik toen ging blozen. Ze streelde even over mijn arm en zei, ‘joh het is maar een spelletje hoor’. ‘Ik kwam toen een tijd lang wel een of twee keer per week bij haar over de vloer, steeds in de middag, als het bij haar verder stil in huis was. Ik werd echt verliefd op Ellen en keek graag naar haar, haar donkere ogen en zwarte haar en  natuurlijk ook naar haar borsten en zo.’

Ik begreep dat Sjoerd iets had gehad met een vrouw die zijn moeder had kunnen zijn en vermoedde dat zij hem op den duur had ingepalmd. Ze had met kleine signalen zijn fantasie geprikkeld, zonder dat zij hem direct verleidde. Ze droeg altijd degelijke kleding, net als op school. Het waren vooral de woorden die ze gebruikte.  Hij voelde haar aandacht en hij voelde ook dat ze hem soms terloops aanraakte.  Zij sprak niet uit dat de bijlessen iets alleen tussen haar en hem waren, maar ze gaf hem wel te kennen dat ze dit deed voor hem, ‘omdat je een aardige jongen bent’. Hij zei toen een keer ‘I like you’ en ze zei toen ‘I like you too, you are a nice boy.’ Sjoerd gaf haar spontaan een kus en ze trok hem naar zich toe.

Na die kus was het ijs gebroken. Ze werd directer en wat vulgairder. Welke ondeugende woorden ken jij eigenlijk in het Engels?  Fuck natuurlijk en tits ook. ‘Do you like these tits?’, vroeg Ellen. Sjoerd voelde de opwinding naar zijn hoofd stijgen en zei  ‘ik wil ze graag voelen’. ‘Vooruit jongen, doe maar even dan, ja ik vind het wel lekker.’

De bijlessen werden voortaan vrijlessen. Sjoerd beminde Ellen hartstochtelijk. Zij vond de verboden vrucht ook heerlijk smaken. Dit duurde alles bij elkaar ruim anderhalf jaar. Na het eindexamen was het alibi van de bijlessen vervallen.  Ellen had toen gezegd dat een blijvende relatie er niet in zat, ‘je moet nu een meid van je eigen leeftijd gaan zoeken’. ‘Ja, ik val juist op een oudere vrouw, heb ik gemerkt. En ben jij niet een beetje pedofiel dan, dat je puberjongens lekker vindt?’

Ellen reageerde daar niet op. ‘Sorry Sjoerd, het is echt over en uit. Ik wil ook niet meer dat je me belt of mailtjes of sms’jes stuurt.’ Toen stond Sjoerd ineens met lege handen. Hij realiseerde zich dat hij met niemand ooit over Ellen had gepraat en dus ook bij niemand kon uithuilen. Zo kwam hij uiteindelijk bij mij terecht, nota bene ook een vrouw die wellustig naar puberjongens kijkt, maar wel haar handen thuishoudt.

Hij voelde zich verraden en in de steek gelaten. Ineens had ze hem laten vallen. Hij dacht, ze palmt nu vast een ander jongetje in met haar zogenaamde bijles. Hij realiseerde zich dat hij zich had laten gebruiken, zo voelde hij zich in ieder geval. ‘Voor mijn gevoel zou ik haar willen vermoorden, ik vind dat ze geen nieuwe slachtoffers mag kunnen maken’. Ik zei toen dat ik hem wilde helpen met het verwerken van zijn gevoelens, maar dat het heft in eigen handen nemen om een ander te doden natuurlijk niet kan. Sjoerd zei, ‘natuurlijk ga ik dat niet echt doen, ik wil sowieso niet in de gevangenis komen, maar ik zou er geen seconde om treuren als ze door een ongeluk om het leven zou komen.’ Ook met die uitspraak had ik moeite. Ik kende Ellen niet maar zoveel docenten Engels aan die scholengemeenschap zijn er in Zeist nou ook weer niet. Mogelijk krijgen Sanne of Thijs haar later als lerares en zie ik haar tijdens een ouderavond. Zou ze ooit Thijs  bijles willen geven, ze moest eens durven. Slechte gedachten alla, slechte daden dat kan toch niet!

Trude had na een aantal gesprekken het gevoel dat Sjoerd het allemaal achter zich zou kunnen laten. Hij kampte met een hard gevoel van afwijzing, vooral omdat Ellen hem had gezegd dat hij zich op meisjes van zijn eigen leeftijd moest gaan richten. Juist zij had er alles aan gedaan om dat een paar jaar tegen te houden. Hij had nu wel seksuele ervaring, maar hij was eigenlijk de speelpop van een oudere vrouw geweest. Ik probeerde in de gesprekken zijn gevoel van slachtoffer zijn te helpen relativeren.  Hij was naar mijn idee niet alleen het geheime liefje geweest, maar hij had aan kunnen voelen dat bijles bij een lerares thuis toch vraagtekens zou kunnen oproepen. Juist het feit dat hij zijn ouders er buiten had gehouden gaf aan dat hij ook speelde met de fantasie van een verboden liefde.

Het lastigste was voor mij de moordfantasie. Ik vind dat iemand die fantasie moet kunnen uiten, maar het moet daar natuurlijk wel bij blijven. Sjoerd zei eigenlijk dat hij haar dood door een ongeluk niet zou betreuren en dat hij er ook op hoopte. ‘Iets in het verkeer of zo of een val tijdens een wandeltocht met haar gezin in de Alpen.’

In de laatste gesprekken had Sjoerd gezegd dat hij er nu klaar mee was. Als derdejaars student wilde hij zich nog meer op zijn studie gaan toeleggen, ook al was hij nooit een bolleboos geweest. ‘Misschien kan ik wel ooit wethouder worden, dat lijkt me wel wat om anderen aan de wet te houden!’ ‘Tja en jezelf ook natuurlijk’ , zei ik. Maar ik was blij dat hij weer ambitie toonde om vooruit te kijken. Hij had nog geen vriendin of zelfs maar een scharrel, daar was hij nog altijd niet aan toe of hij wist niet hoe dat aan te pakken. Die jongen had stevige schade opgelopen. Lastig als je dan weet dat je eigen kinderen later die lerares kunnen krijgen. Lastig ook dat je in mijn vak niets met die kennis kan doen, want het is natuurlijk ook altijd het gevoel en de interpretatie van één kant. Die gedachten gingen nu allemaal door Trudes hoofd, nog steeds aan de rand van het zwembad.

De Italiaanse jongens waren inmiddels vertrokken, het was al over vijven nu, tijd om het eten voor te bereiden en eerst nog  wat te drinken. Bart riep Sanne en Thijs, ‘hebben jullie het leuk gehad’. Thijs zei dat hij Frans had gepraat met een meisje. ‘Je t ‘aime ‘ had hij gezegd. Trude lachte, zo jong en dan al een boefje. ‘Kom maar gauw mee jullie’. Ze was ineens weer bij het gezin. Heerlijk zo met de kinderen die lekker genieten van het zwemmen en het spelen.

Bart schenkt glazen wijn en limonade in; Trude maakt een bonenschotel; het resultaat komt al  na twintig minuten in diepe plastic borden. Dan is er nog yoghurt met perziken. ‘Gewoon door eten hoor’ zegt ze tegen Sanne die het ijs van straks lekkerder vond. ‘Daar zaten weer geen perziken bij’, zei Thijs. ‘Jongens, jongens wat een problemen, straks nog een spelletje doen?’ ‘Ja monopoly he’, zegt Thijs, ‘laten we maar ganzenborden jongens’ vindt Bart, die zich nog het ellenlange monopolyspelen van vroeger herinnert. Zo om acht uur is het wel weer bedtijd toch. Ja en dat voor een jongen die al ‘je t’aime’ zegt tegen een Franse jongedame van zeven.

Voor de kinderen eindigt de avond met een kussengevecht. Ze krijgen tenslotte allebei een nachtzoen. Morgen gaan we weer leuke dingen doen, deze week en volgende week nog geen school maar vakantie!

‘Poeh’, zucht Trude als de spullen weer zijn opgeruimd en ze samen aan de koffie zitten. ‘Morgen een uitje maken, een beetje de hoogte in, ik wil deze camping nu wel eens van boven zien.’ ‘Kunnen we doen, om een uur of tien vertrekken en wat te lunchen mee. De kinderen zijn er ook wel aan toe om zoiets te ondernemen.’ Ze kijkt Bart aan, ze is de voornemens van vanmiddag niet vergeten. Nu is het haar beurt om het initiatief te nemen. Bart zegt ‘ik heb het gevoel dat je vanavond wat wilt’. ‘O dat lijkt maar zo hoor, wacht nog maar een uurtje.’ ‘Ik wil eerst nog even spelen met de I pad. Je gaf me vorige week toch niet alleen dat boek. En we hebben hier bereik. Ik wil ook even weten hoe het in Nederland en in onze buurt is.‘

‘Nou ja in Nederland komen er weer verkiezingen, dat is natuurlijk niks bijzonders, bijna elk jaar wordt het volk weer opgejut om te gaan stemmen. Niet op een van die andere partijen natuurlijk maar op onze partij die het beste met Nederland voorheeft.’ ‘Nou ik word daar ook wel eens moe van, maar toch nog even kijken.’ Trude zit een tijdje nieuwsberichten te lezen en kijkt dan naar het regionale nieuws in  Zeist en Bunnik.  Brand in een flatgebouw, een fietser gewond. Dan valt haar oog op een ander bericht.

Een 40 jarige automobiliste uit Zeist is dinsdag 15 augustus vlakbij haar woning tegen een boom aangereden. De vrouw was vrijwel op slag dood. Zij was docente Engels bij een scholengemeenschap in Zeist.

Automobiliste, Zeist, Engels, scholengemeenschap, nu 40 jaar, vijf jaar geleden dus 35, de leeftijd van de vrouw die zich toen ontfermde over Sjoerd, Sjoerd met zijn gewelddadige fantasieën. En nu is zij dood. Is zij het wel, het kan haast niet anders. Is de fantasie van Sjoerd dan uitgekomen of…. Ze durft de gedachte niet af te maken. Hij kan een auto toch niet naar een boom leiden, daar is de studie bestuurskunde toch niet voor bedoeld! Wat moet ik hiermee, kan ik net blijven doen of ik van niets weet.

Trude begint te beven, ze heeft zichzelf even niet onder controle. Bart schrikt van haar bewegingen en van haar plotseling bleke gezicht. ‘Meid wat heb je, lees je een naar bericht?’

‘Ik lees iets heel naars maar het heeft met mijn werk te maken en met dingen die ik weet en liever niet zou weten.  Ik moet daar met een collega over praten maar ik kan je nu wel het bericht laten lezen. Kijk maar.’ Trude huilde. Bart ‘bedoel je die brand, dat die door iemand is aangestoken’.  Neen die automobiliste die dood is.’ ‘Maar liefje daar kan niemand toch iets aan doen, misschien was ze de macht over het stuur kwijt of misschien was ze depressief en wilde dit lot zelf. Was ze dan een cliënt van je? ‘ ‘O nee hoor, dat niet.’  ‘Ja, dan hoef je je dat toch niet zo aan te trekken. Een half uur geleden had je nog die ondeugende uitstraling en nu kijk je triest en een beetje angstig.’ ‘Ja sorry Bart, mijn vak is soms echt belastend, vooral omdat ik er niet verder met je over kan praten. Ik kan dus niet precies uitleggen waarom ik overstuur raak van dit bericht. Ik ga morgenochtend een collega bellen en haar om haar advies vragen. Het is niet omdat ik je niet vertrouw, maar je hebt in mijn vak een beroepsgeheim maar je hebt ook te maken met maatschappelijke normen en met wat volgens de wet kan of niet kan.’ ´Denk je dan toch aan moord?´.  Trude realiseert zich dat hij natuurlijk ook niet gek is en dat hij zijn conclusies trekt. ‘Je denkt iemand te kennen die haar dood wilde hebben?’

‘Bart , morgen bel ik, nu wil ik het even zo laten. Dan maar ietsje later op stap. Ik moet er over in het reine komen met mezelf en vraag je nu dit zo te accepteren.’ Ineens weer de zelfbewuste vrouw!

Vandaag had Trude in haar vakantie aan twee dingen gedacht. Aan haar werk en aan haar behoefte aan sex. Nu wilde ze even aan geen van beide denken. Toch moest er iets worden opgelost, ze kon het niet allemaal op zijn beloop laten. Moest ze Sjoerd benaderen, kijken hoe hij zou reageren, moest ze eventueel aangifte doen, moest ze juist zwijgen.  Een vakgenoot kon haar  nu hopelijk helpen, ‘waarom heb ik nou dat shitvak gekozen’. Mensen zijn het mooiste wat er is, ja dat zeggen brandnetels ook over elkaar!

Trude weet dat ze een ding wel meteen kan aanpakken. Eerst wilde ik wel, toen niet en nu juist weer wel. ‘Bart wil je lekker gaan liggen, ik ga je uitkleden. Helemaal uitkleden. En dan blijf je rustig liggen. Daarna kleed ik me langzaam uit en ik kijk naar hoe je dan reageert. Je moet dan echt blijven liggen en niet zelf je piemel aanraken. Laat dat maar aan mij over. ‘Ja zuster’, zegt Bart nu. ‘Ja, Bart, deze zuster houdt er van de patiënten een goede nachtrust te bezorgen. Eerst de inspanning, dan de ontspanning.’ Ze wist dat het resultaat niet uit zou blijven. Bart keek gebiologeerd naar Trude, toen ze zich bij het kleine lampje uitkleedde. ‘En nu ogen dicht jij, zuster wordt streng!’ Ze loopt met haar benen breed gespreid aan weerzijden van zijn voeten en benen en hurkt dan op de juiste plaats. Zij gaat Bart nu berijden,  zij is de amazone, zij bepaalt het tempo! ‘Je mag nu je ogen open doen’. Zo mannetje ik zal je leren als je mij wilt nemen. Nu neem ik jou!’ Na die woorden is er geen houden meer aan.

We denken morgen verder na, zegt Trude even later. Ze vallen in een diepe slaap, totdat Sanne om zeven uur hard roept dat de zon al schijnt. Ja, vandaag is er weer een dag realiseert Trude zich dan. ‘Lekker niks doen, hè mam’, zegt Sanne terwijl ze tussen Bart en Trude in springt.

 

© José van Rosmalen, 2012


Dit verhaal is geplaatst op www.woordenstroom.nl; zie:

http://www.woordenstroom.org/html/jose_van_rosmalen.html

 

c