G. Simenon, Maigret en de miljoenenerfenis

Maigret houdt zich bezig met de zoveelste inbraak van een oude inbreker, de pastoor genaamd. Maar dan komt er de melding van een moord op een van de eigenaren van een oude broodfabriek. Dit al 150 jaar bestaande bedrijf wordt in stand gehouden door het kapitaal van zijn schoonzus. Terwijl het huis er niet luxe uitziet is er toch veel verzwegen rijkdom. Maigret stuit op stugge getuigen die nauwelijks bereid zijn om hem te helpen en die al snel advocaten inhuren om Maigret op dwaalsporen te brengen. Uiteindelijk blijken jaloezie en verliefdheid de bron van het kwaad. De suggestie dat er een inbreker was blijkt een dwaalspoor. Maigret komt hier achter, deels door zijn intuïtie. Het is een sterke Maigret, mede ook aantrekkelijk door de Parijse couleur locale. Ik zie me dan over de Rue de Rivoli lopen of de Place Concorde oversteken. Het heeft niks met de clou te maken, maar Simenon wilde ongetwijfeld zijn lezers ook behagen. Daar slaagt hij zeker in.