Josevanrosmalen.nl

Anouk

 

Ooit, heel lang geleden, won Nederland nog wel eens het Eurovisie festival. De laatste jaren komt ons land alleen in aanmerking voor de poedelprijs. Het niveau van de door Nederland gestuurde artiesten was de laatste jaren dan ook bedroevend laag.

Zo lang als het festival bestaat, wordt er aan getwijfeld of de strijd wel ‘eerlijk’ is. Buurlanden zouden elkaar helpen, Oost-Europese landen zouden elkaar het balletje toespelen. Nederland werd daardoor de schlemiel van zingend Europa. We staken niet graag de hand in eigen boezem, we hoorden niet graag dat de poedelprijs ons verdiende loon was.

Een kind kan toch zien dat artiesten die zichzelf de Toppers noemen nooit echte toppers kunnen zijn, maar juist over de top zijn. Ook hadden we ooit ene Sieneke. Zelfs vader Abraham was zichtbaar verlegen met haar uitverkiezing.

Maar nu hebben we dan Anouk. Anouk is andere koek. Ze kan zingen, ze heeft internationale allure en ze maakt de indruk dat ze deze kans wil grijpen om zichzelf op de kaart te zetten. Ze is ook een eigenzinnige vrouw, misschien wel een lastpak. Maar ze heeft talent!

Volgende week zullen we het weten, maar ik denk dat ze hoge ogen gaat gooien. Ik gok op een plek bij de eerste drie. Als dat gaat lukken, zul je zien dat Nederlanders ook weer enthousiaster worden om het festival  te volgen. Door het imago van ‘eeuwige loser’ haakten veel kijkers af. Er gingen zelfs stemmen op om maar met de Nederlandse deelname te stoppen. Ik vind dat we de muzikale strijd juist niet uit de weg moeten gaan.  Het heeft toch wel iets om je van Dublin tot Moskou en van Athene tot Oslo gezamenlijk druk te maken over de liedjes en het ritueel van het stemmen. Zo lang dat kan, zullen die landen geen oorlog met elkaar voeren.

Leve de muzikale strijd. Anouk, zet ‘m op!

 

 © Jose van Rosmalen, 2013