Ethel Portnoy was een Nederlandse schrijfster, afkomstig uit de V.S. Haar vader groeide op in Rusland en emigreerde naar Amerika. Hij deed daar werk dat onder zijn intellectuele niveau lag. Dat gold ook voor haar moeder. De meeste indruk maken op mij de verhalen over de ouders, die zich als joodse immigranten moesten zien te redden. Ethel beschrijft met compassie daarbij ook hun onmacht. Mooi vind ik ook het openingsverhaal over een vakantiereis naar Tunesie, begin jaren zeventig. Zelf verbleef ik als student in 1970 drie weken in Tunesie en het verhaal roept de nodige associaties bij mij op: het gebrek aan medische voorzieningen, de grootspraak en gewichtigdoenerij van autoriteiten en de façade van rijkdom terwijl er veel armoede was. Ethel schreef aansprekende en persoonlijke verhalen. Haar schrijfstijl vind ik niet altijd geweldig, soms wat houterig. Misschien omdat ze zelf in het Engels schreef en het werk voor haar in het Nederlands werd vertaald. Het boek bevat dertien verhalen. De uitgever vond het nodig om tussen elk verhaal twee bladzijden wit te laten, om aan de 188 bladzijden te komen. Had makkelijk in 164 bladzijden gekund, maar dat oogt wat minder. Niettemin, een onderhoudend boek.