Kees van Kooten, Levensnevel

Levensnevel is een mooi palindroom, een woord dat hetzelfde is als je van achteren naar voren leeft. Het is tevens de titel van het slotverhaal van deze bundel, dat gaat over het niet meer kunnen bijbenen van allerlei ontwikkelingen als je wat ouder wordt.

Het boek bevat twintig verhalen met een wisselende kwaliteit. Het korte openingsverhaal ‘ mondhygiëniste’ wist me direct te ontroeren. Het gaat over een bezoek aan een mondhygieniste die haar partner door een ongeluk is verloren en daar vol verdriet over praat. De verhalen zijn onderhoudend geschreven maar graven niet erg diep. Het langste verhaal gaat over een Nederlandse pater die in Indonesië woont en die graag publiciteit wil. Van Kooten heeft daar ook in een tv programma aandacht aan besteed, maar hij hield het beperkt tot ergernis van de pater. Vijftig bladzijden is wel wat veel voor een portret van een katholieke ijdeltuit. Vanwege de afwisseling en lichte toets drie sterren, met name ook voor het portret van de broer van de vader van Kees in het verhaal ‘De Pet’.