Yvonne Keuls, Mevrouw, mijn moeder

Ik had niet eerder een boek van Yvonne Keuls gelezen, maar nu dit boek als cadeau in de Nederlands Leest campagne is uitgebracht heb ik dat eindelijk wel gedaan. En daar heb ik geen spijt van, ik had het eerder moeten doen. Wellicht toch een onbewuste vorm van onderschatting, van vooroordeel dus. Het boek werd oorspronkelijk in 1999 uitgegeven, niet lang na het overlijden van de moeder van de schrijfster, die nog in de negentiende eeuw was geboren en een Indisch verleden had. Yvonne schrijft een liefdevol portret van haar moeder, waarin juist ook haar hebbelijkheden uitgebreid aan bod komen. Ze keek op tegen mannen met status, maakte seksistische opmerkingen en was vaak egoïstisch. Maar ze was ook een vertelster, vol verhalen. Yvonne heeft dat van geen vreemde. We volgen haar moeders levensloop tot aan het einde en we horen ook veel over het verleden. Yvonne was een puber in de tweede Wereldoorlog, haar vader was Joods, overleefde de oorlog maar overleed kort daarna. Haar oudere zus overleed ook jong. Ik herkende een persoon die in het boek voorkomt, die als Indische kostganger bij het gezin inwoonde, genaamd meneer Campen. Hij had de merkwaardige gewoonte een aap als huisdier te houden. Ik had in 1963 op de HBS een leraar staatsinrichting, mr. van Campen. Dat was in Utrecht. Het was dezelfde man, zoveel jaren later. Susan Smit schreef een lofrede op het boek, als voorwoord. Het is een mooi en goed leesbaar cadeau dat ontroert en veel emotie oproept