In deze bundel staan bijna zeventig columns en verhaaltjes, soms geestig, soms een tikkeltje flauw. Het aardigste vind ik de persoonlijke columns, zoals ‘voor altijd: Kees de jongen’, een boek waarin de jonge Remco Campert zichzelf herkende. Niet geschreven door een bekende literator, maar door de socialistische onderwijzer Theo Thijssen. De onopgesmukte schrijfstijl van Thijssen inspireerde Campert.
Vaak haakt Campert in op de actualiteit, zoals bij een scheidend echtpaar waarbij de vrouw een omgangsregel met de papegaai eist. Campert trekt dit verhaal naar het absurde toe. Niet alles in deze bundel is even sterk, de zelfverzonnen spreekwoorden weten bij mij geen (glim)lach te ontlokken. Daarom voor het geheel drie sterren.