In deze bundel staan 39 columns, waarvan maar liefst drie over een bijzettafeltje besteld door de heer ‘Rampert’. Het loopt dan ook niet goed af met de aankoop van dit Italiaanse meubel. Campert weet het kleine onheil in een mensenleven goed te presenteren.
Zo kan hij een stuk schrijven over een irritant zoemende mug. Is ‘schrijven’ eigenlijk een vak, zo vraagt hij zich af. Het is ‘op z’n hondjes zwemmen in de oceaan en je daar gelukkig bij voelen’. Hij eindigt het stukje met ‘ schrijven een vak, laat je nakijken! Kortom, Campert relativeert zijn schrijverschap. In de laatste column van deze bundel, ‘het leven was verrukkulluk’ gaat hij in op hoe zijn succesboek uit 1961 tot stand kwam. Het begon met dat ene woord en hoe hij daarop verder associeerde. Het schreef als het ware zichzelf toen Campert in Amsterdam nog een bohemien-leven leidde.