Kees Fens, Het lichte gedicht
In deze bundel staan 100 grappige en lichtvoetige gedichten van 100 Nederlandse en Vlaamse auteurs. Ik vind het gedicht ‘Wereldkampioen’ van Nico Scheepmaker wel leuk. Nico Scheepmaker schreef onder meer voor de Volkskrant en lijkt inmiddels een vergeten schrijver.
Dat hockey met een stokkie wordt gespeeld
en iedereen zich daarbij dood verveelt
is, dacht ik, nu wel algemeen bekend,
al is het een gedachte die nooit went.
Wij willen het niet weten, want zo’n sport
komt niet alleen in speelduur al te kort,
maar kampt ook met een uitgedund publiek
dat clublid is dan wel familieziek.
Alleen als onze meisjes moeten knokken
- in overigens verrassend korte rokken-
voor ‘t wereldkampioenschap met de mof,
is het publiek nog wel bereid te komen
om even bij die meisjes weg te dromen,
al nemen zij de bal nooit op hun slof!
Het aardige van de bundel is het uitgangspunt dat poëzie niet pretentieus hoeft te zijn. Sommige vergeet je ook weer snel, soms blijft er wel iets hangen zoals bij het gedicht Ziekenbezoek van Judith Herzberg,
Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou, dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.
Licht maar toch niet leeg!
Dat hockey met een stokkie wordt gespeeld
en iedereen zich daarbij dood verveelt
is, dacht ik, nu wel algemeen bekend,
al is het een gedachte die nooit went.
Wij willen het niet weten, want zo’n sport
komt niet alleen in speelduur al te kort,
maar kampt ook met een uitgedund publiek
dat clublid is dan wel familieziek.
Alleen als onze meisjes moeten knokken
- in overigens verrassend korte rokken-
voor ‘t wereldkampioenschap met de mof,
is het publiek nog wel bereid te komen
om even bij die meisjes weg te dromen,
al nemen zij de bal nooit op hun slof!
Het aardige van de bundel is het uitgangspunt dat poëzie niet pretentieus hoeft te zijn. Sommige vergeet je ook weer snel, soms blijft er wel iets hangen zoals bij het gedicht Ziekenbezoek van Judith Herzberg,
Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed
Toen hij zijn hoed had opgezet
zei ik, nou, dit gesprek
is makkelijk te resumeren.
Nee, zei hij, nee toch niet,
je moet het maar eens proberen.
Licht maar toch niet leeg!