Johan Kelders raakte na de zelfdoding van zijn vrouw in een crisis, raakte zijn werk kwijt, zijn huis, zijn contacten, vluchtte in de drank en ging zwerven in Amsterdam, leefde op straat, sliep op bankjes in een park. Hij belandde in de goot, zoals hij dat zelf zei. De wereld van zwervers is allesbehalve romantisch, het is leven vol angst en geweld. Angst om beroofd te worden, dagelijks moet je zien te overleven. Aan alcohol of drugs verslaafde mensen richten vaak ook hun eigen gezondheid ten gronde. Soms is er naast haat en nijd ook onderlinge hulpvaardigheid. Kelders ging als zwerver ‘ s nachts korte stukjes schrijven, een soort tussenvorm tussen columns en gedichten, vaak in dialoogvorm. Na een jaar zwerven vond hij weer de weg uit het moeras. In 2006 en 2007 publiceerde het dagblad Het Parool dagelijks een bijdrage van Kelders over het zwerversbestaan in Amsterdam. Deze zijn in dit boek gebundeld. Het is geen vrolijk boek, het is vaak hard en rauw. Veel van de beschreven mensen gaan letterlijk of figuurlijk kapot, door drank, drugs, mishandeling en uitbuiting. Het boek geeft een inkijk in deze wereld van mensen waar de doorsnee bevolking vaak op neerkijkt. Kelders zijn boek is ook een schreeuw om menselijkheid, waar deze ten onder dreigt te gaan.