George Orwell, De jaren in Birma
George Orwell, pseudoniem van Eric Blair, is vooral bekend vanwege zijn beroemde boeken ‘ 1984’ en ‘Animal farm’ over totalitarisme. In zijn jonge jaren verbleef hij vijf jaar in Birma dat toen een Britse kolonie was. Nu staat het land bekend als Myanmar met een militaire dictatuur. Orwell verwerkte zijn ervaringen in de roman ‘ De jaren in Birma’. Orwell beschrijft en hekelt de koloniale verhoudingen. De Britten keken neer op de inlanders en ze hadden hun eigen club waar ze whisky dronken en roddelden over ‘die domme zwartjes’. Ondertussen heerste er een dubbele moraal. De mannen hadden naast hun huwelijk met een blanke vrouw doorgaans een of enkele inlandse maîtresses. De hoofdpersonen in de roman zijn een inlandse magistraat U Po Kyin, de Britse houthandelaar Flory en de jonge Elisabeth Lackersteen die bij haar handtastelijke oom en haar tante logeert en op zoek is naar een man. U Po Kyin is een doortrapte manipulator die door Orwell meesterlijk neergezet wordt. Zijn lust en zijn leven is het opzetten van lastercampagnes om daar uiteindelijk zelf garen bij te spinnen. Zo weet hij een opbloeiende relatie tussen Flory en Elisabeth kapot te maken door gebruik te maken van de kwetsbaarheid van Flory.
De dialogen van de leden van de Britse club zijn vlijmscherp en doortrokken van westers superioriteitsgevoel met vaak gruwelijke racistische praatjes. De Aziaten worden vaak nikkers of zwartjes genoemd. Ook Elisabeth beziet de inlanders met weerzin. De roman is nu negentig jaar geleden geschreven maar heeft nog veel zeggingskracht, zeker ook omdat racisme en vooroordelen tegen minderheden nog altijd voorkomen. Een gruwelijke passage gaat over een Brit die een inlandse jongen blind slaat en vervolgens die jongen en zijn vrienden de schuld geeft en daarmee weg komt. Orwell moet dergelijke dingen hebben gezien en je proeft de ingehouden woede.
Ik vind ‘De jaren in Birma’ een sterk boek dat je als lezer meeneemt in de wereld van koloniale verhoudingen zoals de Britten in India en Birma hadden, de Nederlanders in Indonesië en de Belgen in Congo.
De dialogen van de leden van de Britse club zijn vlijmscherp en doortrokken van westers superioriteitsgevoel met vaak gruwelijke racistische praatjes. De Aziaten worden vaak nikkers of zwartjes genoemd. Ook Elisabeth beziet de inlanders met weerzin. De roman is nu negentig jaar geleden geschreven maar heeft nog veel zeggingskracht, zeker ook omdat racisme en vooroordelen tegen minderheden nog altijd voorkomen. Een gruwelijke passage gaat over een Brit die een inlandse jongen blind slaat en vervolgens die jongen en zijn vrienden de schuld geeft en daarmee weg komt. Orwell moet dergelijke dingen hebben gezien en je proeft de ingehouden woede.
Ik vind ‘De jaren in Birma’ een sterk boek dat je als lezer meeneemt in de wereld van koloniale verhoudingen zoals de Britten in India en Birma hadden, de Nederlanders in Indonesië en de Belgen in Congo.
Reactie plaatsen
Reacties